Patrząc na piękno szlachetnych kamieni można bardzo szybko dojść do wniosku, że zawód złotnika lub jubilera jest tym, co chcielibyśmy robić w przyszłości. Możliwość trzymania w dłoniach labradorytów, szmaragdów, diamentów, rubinów i wielu innych nieoszlifowanych błyskotek kojarzy się nam zazwyczaj z przyjemnością. Niewielki rozmiar nie ma tutaj znaczenia – liczy się czystość, intensywność oraz unikalność barwy. Możliwość stworzenia biżuterii z tego typu minerałów wydaje się więc spełnieniem marzeń. Jednak czy to opłacalna ścieżka zawodowa? Jak wygląda cały proces? Czym się różni jubiler od złotnika? O tym i o wielu innych kwestiach więcej w poniższym tekście.
Nie każdy jubiler jest złotnikiem
By podjąć w pełni świadomą decyzję o wyborze przyszłej ścieżki zawodowej trzeba zdobyć jak najwięcej informacji na temat przyszłego zajęcia oraz perspektyw uprawiania go. Specyfika pracy złotnika oraz jubilera nie są tym samym, dlatego warto zdawać sobie z tego sprawę. Jeśli chodzi o tego pierwszego to do jego kompetencji należy głównie tworzenie projektów biżuterii, wytwarzanie jej, oprawianie, a także umiejętne naprawianie powstałych deformacji i uszkodzeń. Praca z metalami i kamieniami szlachetnymi wiąże się w przypadku złotnika nie tylko z wyrobem biżuterii, ale i zdobionych przedmiotów codziennego użytku, elementów niezbędnych do praktykowania swojej religii oraz wszelkich innych ozdób i przedmiotów, które wymagają fachowej ręki złotnika (np. puchary, medale). Każdy złotnik w pewnym momencie zmuszony jest jednak dokonać wyboru odnośnie swojej specjalizacji – przemyślana decyzja może być tu więc kluczowa i determinować osiągnięcie przyszłego sukcesu. Natomiast bycie jubilerem wiąże się przede wszystkim z rozległą wiedzą teoretyczną, pozwalającą na precyzyjna ocenę wartości ozdób lub surowców oraz ze sprzedażą / kupnem tychże wyrobów. Nie musi on natomiast naprawiać i tworzyć biżuterii według własnych projektów, co sprawia, że jest to bardziej teoretyczna specjalizacja.
Ścieżka do kariery
Osiągnięcie tytułu zawodowego jubilera lub złotnika posiada kilka ścieżek kształcenia. Każda z nich implikuje trochę inne warunki i przygotowanie do zawodu, ale jeśli przyłożymy się do nauki, to nic nie stoi na przeszkodzie, byśmy nie odnieśli wymarzonego wykształcenia (oraz umiejętności). Drogami do zostania jubilerem lub złotnikiem są:
– samodoskonalenie (plusem jest, że omija się wszelkie koszty, które generują kursy studia i praktyki, wadą jest natomiast brak formalnego potwierdzenia umiejętności, a im droższa biżuteria tym bardziej zwraca się na ten detal uwagę – to etap, w którym wszystkiego uczymy się na własnych błędach, z książek oraz z internetowych poradników i filmików instruktażowych),
– specjalistyczne kursy (obejmują różne poziomy umiejętności, jednak im bardziej zaawansowane tym więcej przyjdzie ci za nie zapłacić),
– studia (Uniwersytet Artystyczny, ASP, uczelnie gdzie można studiować metalurgię ze specjalnością z kamieni i metali szlachetnych, restaurowanie biżuterii, rzeczoznawstwo kamieni szlachetnych, wzornictwo, a także liczne szkoły poza granicami Polski – we Francji oraz we Włoszech).
Co dalej?
Mając wykształcenie (a najlepiej jeszcze w trakcie nauki) należy podjąć swój pierwszy staż. W tym wypadku jubilerstwo jest o wiele prostszą ścieżką niż złotnictwo, gdyż mówiąc krótko łatwiej o zatrudnienie oraz praktyki, które przygotują cię do późniejszych etapów. Wraz ze zdobyciem wiedzy praktycznej oraz umiejętności (ok. 3 lata stażu) pojawia się okazja do zdania egzaminu czeladniczego w lokalnej Izbie Rzemieślniczej. Przystąpienie do tego etapu zależy również od mistrza, który może wysłać swojego utalentowanego ucznia o wiele wcześniej na taki egzamin (teoretyczny oraz praktyczny). Po kolejnych dwóch latach można się dodatkowo starać o tytuł mistrza, nic jednak nie wyjdzie z wysiłku, jeśli nie przygotujesz się odpowiednio podczas lat praktyk – nie wystarczy tu rozległa wiedza, gdyż w tym zawodzie równie mocno ceni się zmysł estetyczny oraz artystyczny, kreatywność oraz cierpliwość.
